Gdyby blog był człowiekiem...

...to miałby dzisiaj 2 latka! No niby nie dużo, jeszcze bobas. Ale powinien już raczkować (chodzić?) i coś mówić (nie wiem, nie znam się, nie lubię dzieci - poza tym jednym, moim). Dla mnie, jako rodzica, jest to ogromny sukces! Bo nie dość, że wytrwałem w swoim obowiązku (raz lepiej, raz gorzej, no ale co zrobić), to jeszcze udało mi się odchować takiego bachora, który ani nie krzyczy, ani nie zadaje głupich pytań, ani nie wyciera smarków w moje spodnie (jak to robią rówieśnicy - wiem z obserwacji i doświadczenia). Dlatego... chyba pozostaje mi (nam?) się cieszyć. I iść z tym dalej! 

Narodziło się to wszystko 5 stycznia 2013 roku. I z miesiąca na miesiąc przestawało być tylko "chwilowym wymysłem", a zaczynało znajdywać sobie coraz więcej miejsca w moim życiu. Pierwszy rok był jeszcze taki na luzie, dopiero w 2014 zacząłem trochę bardziej dbać o rozwój tego dziecka (wiem, słaby ze mnie rodzic - ale dopiero się uczę!). Przez obowiązki szkolne i lenistwo było ono wielokrotnie zaniedbywane, ale uważam, że jak na mnie, to i tak jest dobrze. 102 posty w roku to nie najgorszy wynik. 

Bardzo się cieszę, że należę do tej rodzicielskiej społeczności, jaką są blogerzy w ogóle, ale szczególnie, że do kategorii kulturalnych. Bo kultura to najlepsza rzecz ever. (Fuck you, lifestyle!). Dzięki temu nie tylko poznaję wiele ciekawych książek, filmów, seriali (no i osób!), ale również apgrejduję mój styl pisania (lvl up!). Do tego zawsze mam się czym pochwalić, czuję, że robię coś fajnego i mogę kreatywnie spędzać wolny czas. A to daje mi niesamowitą radochę! 

W ogóle całe to blogowanie to masa szczęścia. Nawet, jeśli czasem męczy i mi się nie chce. Szybko jednak mam ten trud wynagrodzony - wyświetleniami, komentarzem, nowym obserwatorem. Czy też współpracą z jakimś wydawnictwem, a nawet patronatem medialnym (który przydarzył mi się w minionym roku nad Polconem, było super!). Trochę pracy przy Far from home jest, ale dostaję za to trzy razy więcej fanu. I to jest ekstra. 

Cieszę się bardzo, że wytrwałem dwa lata z moją dzieciną. I że pomagacie mi przy jej wychowaniu - odwiedzacie, komentujecie, czytacie. Szczerze wam za to dziękuję. Mam nadzieję, że w 2015 razem zrobimy z Far from home ładnego, szykownego dzieciaka. Dzięki raz jeszcze! 

PS Zajebiste jest to uczucie, kiedy pomyślę, że to już serio są dwa lata. Szmat czasu. Liczę, że spotkamy się tutaj za rok.