"Rogi" Joe Hill

"Wszyscy więc ciałem i w sprawach naszych podlegamy diabłu i gościmy na świecie, którego on jest panem i bogiem. Dlatego pod jego władzą jest chleb, który jemy, napój, który pijemy, ubranie, które nosimy, nawet powietrze, i wszystko, czym żyjemy".

Marcin Luter

Ig Perrish budzi się totalnie skacowany, bez pojęcia o poprzednim wieczorze. Musiał się nieźle zabawić, podejrzewa, że zrobił kilka głupstw. Zbliża się rocznica śmierci jego ukochanej, kiedy to pewnej deszczowej nocy została brutalnie zgwałcona i zabita. Pewnie więc poniosło go - stres, poczucie straty... Jednak gdy spogląda w lustro, oprócz twarzy kogoś, kto przesadził z alkoholem, widzi również rogi, które wyrastają z jego skroni. Twarde, bolesne, pulsujące. Ig nie ma pojęcia co zrobić, ale już u lekarza przekonuje się, jaki wpływ mają one na innych. Gdy wszyscy zaczynają zdradzać mu najskrytsze myśli, grzeszne pragnienia i okropne czyny. Swe najgorsze, zawsze skrywane strony... W końcu w każdym z nas czai się diabeł. 

Rogi to kolejna książka, którą przeczytałem, bo do kin wchodziła ekranizacja. Teraz mam za sobą film (który jest najzwyczajniej w świecie gówniany i nie warto w ogóle wydawać pieniędzy na bilet, ale jeszcze o nim napiszę), i literacki pierwowzór. I tak... Powieść Joe'go Hilla jest dobra, ale po synu Stephena Kinga spodziewałem się czegoś lepszego.  

Samej historii i jej przekazowi nie mam nic do zarzucenia. Oryginalna, niepokojąca, ciekawa wizja, dobrze wykreowana i przemyślana. Jednak styl Hilla zupełnie do mnie nie przemówił. Czytanie mi się wlokło, często odkładałem książkę. Nie potrafiłem przeczytać za jednym posiedzeniem więcej, niż kilka rozdziałów. Opisany był każdy ruch bohatera, każda najmniejsza myśl i emocja. Takie miałem przynajmniej wrażenie. Do tego dużo retrospekcji, powracania do wydarzeń z przeszłości, długie opisy dawnych sytuacji... Chociaż w Rogach przeszłość jest bardzo ważna dla fabuły, to jednak to ciągłe uciekanie do niej po pewnym czasie robi się męczące i mało interesujące.

Bardzo spodobał mi się jednak pomysł. Zawsze staramy się pokazywać dobre strony, ładne rzeczy, piękne myśli. A jednak każdy ma w sobie część grzesznika, której nigdy nikomu by nie pokazał, o której wie tylko on i tak ma pozostać. Nawet jeśli ktoś nie zdaje sobie z tego sprawy, wypiera tę świadomość, bo to przecież "nienormalne" - a jednak. Diabeł jest obecny w nas wszystkich. 

Z jednej strony Rogi bardzo mi się podobają - fabuła, przekaz, niecodzienny główny bohater. To przypadło mi do gustu. Jednak styl Hilla nie do końca mnie przekonał. Według mnie ta książka nie jest dobrze napisana, ale mam ochotę dać autorowi jeszcze jedną szansę, mimo obaw. Bo ciekaw jestem, co jeszcze mogła stworzyć jego wyobraźnia. 

Rogi są oryginalne i intrygujące. Może nie prezentują sobą pisarskiego kunsztu, jednak jeśli macie ochotę na ciekawą, diabelską wizję, to ta powieść na was czeka! 

Autor: Joe Hill

Tytuł: Rogi

Tytuł oryginalny: Horns

Rok wydania oryginalnego/polskiego: 2010, 2010

Tłumaczenie: Maciejka Mazan 

Cykl/seria wydawnicza: -

Wydawca: Prószyński i S-ka

Liczba stron: 376

Cena z okładki: 39 zł

Moja ocena: 6/10

"Tyle osób opłakiwało Jezusa na krzyżu. Jakby nikt nie cierpiał tak jak On. Jakby miliony ludzi nie doznały gorszej śmierci i nie umarły w zapomnieniu. Gdybym żył w czasach Piłata, z przyjemnością wbiłbym włócznię w bok Jezusa, tak byłbym dumny z Jego bólu".

s. 224

Ciekawy cytat. Wart przemyślenia - moim zdaniem.